O poczuciu wyobcowania słów kilka...

Czasem są takie momenty, kiedy człowiek czuje się oddalony od Pana. Nic takiego aż złego się nie zrobiło, a mimo to ma się odczucie, jakby Pan się na nas pogniewał. Nie odzywa się, jest jakiś milczący.

Co wtedy robić? Jak znosić ten okropny stan oddalenia, „opuszczenia” przez Pana? Wtedy, chyba jak nigdy objawia się niecierpliwość, gniew, agresja. Dlaczego jest tak niedobrze, co się stało? Kto zawinił? O co chodzi?

Jedna rzecz, jaka mi przychodzi to TRWANIE. Nie podejmowanie żadnych wiążących decyzji, jeszcze większe tulenie się do Pana, wbrew odmiennym uczuciom. Lgnięcie do Pana, wyżalenie się Jemu, wylanie przed Nim swojej goryczy, a jednocześnie namaszczenie swojej zbolałej duszy oliwą modlitwy, Jego słodkim Imieniem. Im większe rozdarcie, tym bardziej natarczywe wołanie Jego Imienia.

No, bo cóż więcej można, na co więcej stać człowieka w danej chwili?

Nie wiem.

Wiem jedno, nic tak nie wzmacnia, jak wytrwanie przy Panu podczas burzy.