Tajemnice drugie

Spotkanie z drugim człowiekiem, to wyjście z obszaru własnego "ja" w kierunku "ty", w kierunku mojego bliźniego. Nikt z nas przecież nie żyje, i nie zbawia się w pojedynkę. Jesteśmy stworzeni na obraz i podobieństwo Boga, a Bóg jest wspólnotą Osób, jest jednością Osób, jeśli tak można powiedzieć. Dlatego każdy z nas w naturze ma ukierunkowanie na życie we wspólnocie osób. Mogę dostrzec potrzeby drugiego człowieka, jak Maryja w tajemnicy Nawiedzenia, ale mogę też być zapatrzony w siebie i niech ludzie dokoła giną, cierpią, dla mnie nie ma to żadnego znaczenia. Poprzednie doświadczenie samotności, ta pustka, to najlepszy moment, by Pan wszedł do naszej duszy i ją Sobą przepełnił. Pan ze swoją Dobrą Nowiną, rodzi w nas pragnienie bycia blisko Niego, ale też przybliża nas do drugiego człowieka, bo część Jego Samego jest w drugim człowieku. Jeśli ktoś twierdzi, że nie potrzebuje w swoim życiu bliźniego, bratniej duszy, to nie wiem, czy tak na prawdę sądzi, czy może doświadczył przykrości ze strony jakiegoś człowieka, albo wychował się w przepełnionej chłodną atmosferą izolacji od ludzi.

Spotkanie z drugim człowiekiem, jest też tajemnicą ludzkiej grzeszności. Nie wiem, co mnie spotka od ludzi. Drugi człowiek podobnie jak ja jest grzeszny, skoro ja ranię, obrażam, to mam świadomość, że drugi może postępować podobnie. Ale nawet, gdy za bardzo niczego, nie potrafię sobie zarzucić, to i tak nie przewidzę wszystkiego, nie przewidzę raniących słów, pogardliwych spojrzeń, biczów słownych, biczów pogardy, biczów agresji, biczowania poprzez odrzucenie. Spotykamy się z ludźmi, bawimy się z nimi np. na weselu w Kanie Galilejskiej, bo pragnienie radości, jest w każdym z nas, Każdy z nas pragnie więzi, każdy z nas pragnie cieszyć się życiem choćby przez krótki czas np. na weselu. Tylko po chwilach radości, po weselu wraca się do domu, na drugi dzień znowu zaczyna się codzienność, wiele spotkań, obowiązków wobec najbliższych. I można z nostalgią wspominać chwile wesela jako coś, co minęło. Są ludzie, którzy tak bardzo nie akceptują codzienności, obowiązków zawodowych, że każdy wieczór spędzają na imprezach, zanurzając się w jakimś swoistych narkotyku lokalów, nieustannie ogłuszającej muzyki, uciekając w sztuczny świat, w taki swoisty matrix, gdzie wszystko jest sztuczne i prostsze.

Na czym polegają dobre relacje z innymi? Nigdy nikt mnie nie skrzywdzi? Z wszystkimi będzie miło i zabawnie? Wiemy, że takie życie nie istnieje, można wyalienować się z otoczenia i uciec na koniec świata, ale nigdy nie ucieknie się przed sobą samym. Życie w świecie wiąże się z biczami, ale właśnie to doświadczenie podobieństwa do Chrystusa, to przyjmowanie biczów i modlitwa za tych, co to czynią, pozwala nam wchodzić w Niebo po trosze już tu na ziemi. Niebo to nie coś, Niebo to Ktoś-Bóg w Trójcy Świętej Jedyny, wraz ze wszystkimi Aniołami i świętymi, którzy Go miłują. Gdy umiera mój egoizm, wtedy moja natura upodobnia się do Człowieczeństwa Jezusa, oddalając się od pychy, zbliżam się do Boga, który jest Niebem. Życie z ludźmi wiąże się z różnymi doświadczeniami. Życie na tym świecie z innymi, jest swoistym planem filmu, którego reżyserem jest Bóg. Jest to film niepowtarzalny, tutaj wymagane jest zdjęcie maski, bycie sobą i dobre "odegranie" swojej roli życiowej. Wchodzimy w ten film jako amatorzy, tak jak wchodzimy w chrzest jako poganie. Ale, bycie na tym „zbawiennym" planie życia, wiąże się z otwarciem na drugiego człowieka, spojrzeniem na jego życie, przyjęciem różnego typu biczowania, by wyzwolić w sobie i innych radość. Biczowanie wyzwala w nas radość, bo uśmierca w nas pychę i egoizm, które najbardziej usztywniają duszę. Kto jest śmiertelnie poważny i przewrażliwiony na swym punkcie? Egoista! Biczowanie uśmierca egoizm i wprowadza nas już tutaj, w przygodę duchowego nieba, które w pełni rozwijać się będzie tam, za zasłoną, gdzie jest to, "czego ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało, ani serce człowieka nie zdołało pojąć, jak wielkie rzeczy Bóg przygotował tym, którzy Go miłują", miłując Go również w drugim człowieku.