jesień da się lubić

Wielu nie lubi jesieni, bo ponuro, brzydka pogoda, depresyjnie. Owszem, ale jakby spojrzeć na jesień z innej strony, to jesień jawi się, jako czas refleksji nad sobą na spokojnie, bez większych emocji, czas na dobrą kawkę, dobrą książkę (wszystko to oczywiście w ramach możliwości czasowo-przestrzennych). Wieczory robią się dłuższe, więcej czasu na modlitwę spokojną, pełną ciszy. Jesień to chyba najbardziej mistyczna pora roku.

Nie wiem czy to powiedział akurat Jan Paweł II, że XXI wiek albo będzie wiekiem mistyki, albo w ogóle go nie będzie. I gdy patrzymy na otaczający świat, to wszystko, co nas spotyka krzyczy o głębię, o to, byśmy wypłynęli na głębię, wsłuchali się w Głos Boga, na spokojnie pomyśleli o sobie i o swoim życiu. Często kierujemy się emocjami, podkręcamy się jakimiś uniesieniami, egzaltujemy się, dopalamy, wznosimy się w niebiosa, a za chwilę opadamy z wielkim hukiem.

Jesień uwalnia nas z egzaltacji po to, byśmy na spokojnie zajrzeli do swojego wnętrza. W ciszy przyrody niesamowicie przemawia Słowo. Nie bój się jesieni, nie myśl czarno o niej. Owszem za oknem szaro, może deszcz, wilgoć, wszystko to po to by bardziej zadbać o ciepło, by wprowadzić w swoje wnętrze więcej światła nie tego naturalnego, ale tego nadnaturalnego. Ciemność na zewnątrz jest po to by wewnątrz zrobiło się jaśniej, zimno na zewnątrz jest po to, by wnętrze pokrzepić ciepłem Boga. Natura zanika, by łaska rozkwitła.

Kiedy najwięcej łaski otrzymujemy, w Adwencie i Wielkim Poście, a przecież są to okresy pewnego skupienia, wyrzeczeń, umartwień itd. A kiedy bywa najwięcej głupot, w wakacje, kiedy jest piękna pogoda, uroki przyrody, super klimat, super imprezki.

Jesień jest perłą, którą możesz odkryć.