Postanowienie poprawy

Człowiek przychodzi do Boga, wyznaje grzech, Pan oczywiście jest miłosierny i jak widzi skruchę grzesznika, to się lituje i przebacza. My odchodzimy zadowoleni, innym razem z kacem moralnym, że tak nabroiliśmy, a tu chwila i po grzechu nie ma śladu. Jednak po grzechu ślad pozostaje. Zranienie, które grzech spowodował, osłabia naturę człowieka. Wolność zraniona przez grzech jest upośledzona w swoim działaniu. Jaki więc wniosek z tego wynika? A no taki, że trzeba uzbroić się w moc z wysoka i podjąć konkretne działanie. Pobyć chwilę przy Panu, a następnie brać się do roboty. Istnieją dwa błędy we współpracy z łaską: 1. „Pan za mnie wszystkiego dokona”. Skąd inąd argument biblijny, jednak rozumienie może być błędne. To myślenie pokazuje, jak człowiek pozostaje bierny, liczy, że Bóg sam wszystko „załatwi”. Nie muszę nic robić, jak Sam zechce, to mi pomoże. Łatwo tu o błąd. Z jednej strony, faktycznie, Hiob siedząc na kupie gnoju, schorowany, pełen boleści mówi: „Pan dał, Pan zabrał, niech imię Pańskie będzie błogosławione”. Hiob widzi swoje ogołocenie i czuje się wobec tego zupełnie bezradny. Zdaje się całkowicie na Pana. Piotr natomiast po swoim zaparciu się Pana, kiedy spotyka Mistrza, mówi do Niego: „Odejdź ode mnie Panie, bo jestem człowiekiem grzesznym”. Widzi, jak wszystkie jego pomysły na życie zakończyły się fiaskiem. Widzi jak bardzo zgrzeszył wobec Pana. On wybrany na pierwszego spośród Apostołów, przykład dla innych, zaparł się, wyrzekł się swojego Mistrza. Być może nie widzi już swojego miejsca przy Panu. Już nie udaje, nie gra, nie ściemnia, że on nigdy, że on zawsze… W pokorze serca, a może bardziej z pewną rezygnacją mówi do Pana, żeby z niego zrezygnował, bo się nie nadaje, tak bardzo zawiódł. Ale Pan pyta go o miłość, pyta go o to, co dzieje się w jego sercu. Pan odwołuje się do doświadczeń Piotra, odwołuje się do jego serca i wszystkiego tego, co tam siedzi. Piotr potrafi powiedzieć jedynie, że kocha Pana, że bardzo Go kocha. A Pan wzywa go do działania: „Paś owce moje”. Piotra słabego, może będącego w kryzysie wiary, Pan wzywa do wyruszenia w drogę. 2. Pan jest w niebie a my na ziemi, nie ma co oglądać się na Boga, samemu trzeba działać. I znowu nie do końca błędne jest to stwierdzenie. To, co tu pozytywne, to mobilizacja, pewna gotowość do działania. Myślę, że ta gotowość podjęcia działania jest ważna w pracy nad sobą. Jednak gotowość ta wynika z błędnych przesłanek. Obraz Boga w takim podejściu przypomina pewną formę agnostycyzmu, sugerując, że owszem, Bóg jest, ale nie ma żadnego bezpośredniego wpływu na nasze życie tu i teraz. To tak, jakby Bóg sprzeciwiał się ludzkiej wolności, "albo wolność albo Bóg'. Rozwiązaniem może być wzięcie właśnie za punkt wyjścia daru wolności, jaką obdarzył nas Stwórca. Jesteśmy stworzeni wolnymi po to, aby w tej wolności działać. Aby czynić coś, bo tego chcemy, a nie dlatego że musimy. Bóg nas nie ogranicza. Nie programuje nas do jakiegoś schematycznego działania. My sami siebie ograniczamy, nasze ego jest największym schematem, który nami steruje. Pan natomiast posyła nam Ducha Ożywiciela, który nas przekonuje o fałszu, o naszych schematach, i daje natchnienia pokazujące, w którą stronę podążać. Daje nam poznać coś jest prawe i co prowadzi do prawdziwej wolności. Pan uzbraja nas we wszystko, co jest nam potrzebne do podjęcia dobrego działania. Owszem, tak jak u Piotra zna nasze możliwości, nasze ograniczenia, nasz egoizm i ziemskie, a czasem – tak jak u Piotra – „szatańskie czyli przeciwne Chrystusowi myślenie”. A mimo to nie rezygnuje. Bóg nie poddaje się nawet wtedy, kiedy widzi jak człowiek, może już po raz setny wszystko w swoim życiu zepsuł. Ważne jest zatem, aby być wrażliwym na Boga, słuchać Jego głosu, być otwartym na Jego łaskę, na Jego działanie. To wiąże się z refleksją nad własnym życiem, pochyleniem się nad Słowem Bożym i szczerą płynącą z serca modlitwą. Trzeba mieć chwilę czasu na myślenie o woli Bożej i o swoim życiu. Jak to moje życie płynie, w którą stronę podążam. Tak naprawdę dopiero wtedy, gdy człowiek podda się Duchowi Świętemu wraz z Jego uświęcającym działaniem, dopiero wtedy zacznie dziać się coś wartościowego. Ciekawe jest też to, że Pan nas nie opuszcza nawet wtedy, gdy grzeszymy i czujemy się niegodni Jego obecności.