Królestwo wewnętrznie skłócone

Zarzucono Jezusowi, że zbratał się z siłami ciemności i wspólnie prowadzą pewną grę by zwodzić ludzi. Jezus wyjaśnia, że nie do pogodzenia jest dobro ze złem. Nie może być kompromisu pomiędzy grzechem a łaską. Jeśli królestwo ma dwóch władców, to ciągle będzie wojna o dominację. I jeden i drugi władca rości sobie prawo do wyłączności. My jesteśmy stworzeni na obraz i podobieństwo Syna Bożego, Jezusa Chrystusa. Szatan próbuje przywłaszczyć sobie to Boże dziedzictwo. Próbuje nas okraść z naszej niewinności (łaski). Pragnie zburzyć to, co Bóg zbudował, pragnie zburzyć ludzkie piękno i harmonię. A co może zrodzić on, wieczny tułacz? Niepokój, smutek graniczący z rozpaczą, bez nadziei na lepszą przyszłość. Sam pozbawił siebie szczęścia i nie może znieść faktu, że człowiek może być szczęśliwy przy Bogu. Wyparł się pochodzenia Bożego i próbuje pociągnąć za sobą ludzi. A gdzie zmierza? Donikąd. Jeżeli widzimy w dzisiejszym świecie tyle nihilizmu, bezsensu życia, braku wartości, to czy nie jest to dramatyczne działanie kusiciela już nie tylko w życiu poszczególnych ludzi, ale też warstw społecznych a nawet instytucji ustawodawczych? Czy czasem współczesny, tzw. „nowoczesny i postępowy świat” który odrzuca Boga, nie pogrąża się w beznadziejnej otchłani bezsensu i braku celu?

„Królestwem Bożym”, czyli terenem, który jest własnością Boga, którego tak bardzo zazdrości ojciec kłamstwa jest człowiek, jego wewnętrzne piękno i zdolność do tego co dobre. I to tak bardzo złości demona. Człowiek zraniony przez grzech pierworodny i choć wolny w kwestii wyboru, kuszony jest przez kusiciela by zaprzeć się swojego dziedzictwa, zaprzeć się piękna, zaprzeć się Boga. By znieprawić siebie do tego stopnia, że przestanie być podobny do Boga. Stąd konieczność spowiedzi, Komunii św., słuchania Słowa, by wzrastać w swoim podobieństwie do tego, co pierwotne i piękne, a co mieści się wewnątrz samego Boga w Trójcy.

Na ludzki rozum widać, że coś tu nie gra, skoro diabeł, który chce zawładnąć człowiekiem, wygania swoje wojsko z terenu wcześniej zdobytego. Bez sensu jest zdobywać czyjeś królestwo by zaraz potem je opuścić. (Ciekawe, jest bogactwo słowa. Właśnie dzisiaj sobie tłumaczyłem ten fragment Ewangelii z j. niderlandzkiego na polski, tutaj od razu przyznam, że po prostu uczę się niderlandzkiego, a rozważanie Ewangelii oprócz kwestii duchowej ma też pedagogiczne znaczenie dla mnie:). I tutaj, Jezus „przywołał ich do siebie” użyty jest czasownik „roepen”, co się tłumaczy (za) wołać, (przy) wołać, krzyknąć, krzyczeć. Oczywiście, nie koniecznie musi być tu użyte słowo „krzyknął”, chce jednak zadać sobie i wam pytanie, czy Jezus zwracając się do ludzi zawsze tylko „mówił”, „wołał”, czy czasami też nie „krzyczał”?! Nie jestem biblistą, i nie roszczę sobie w tym momencie prawa do obiektywnej interpretacji tego fragmentu, chcę jednak zwrócić uwagę na obraz Jezusa, którego czasami przedstawia się jako takiego „cukierkowego Boga”, pozbawionego odruchów ludzkich. Myślę, że Jezus w pewnych ważnych kwestiach właśnie krzyczał, bo nie mógł zgodzić się by bluźniono Duchowi Świętemu.

Królestwo wewnętrznie skłócone nie może się ostać. Co to jest to królestwo? Jeśli spojrzymy na nie jako na wnętrze człowieka, wówczas możemy zastanowić się nad naszym duchowym wnętrzem. Czy nie jest ono skłócone. Czy w naszym wnętrzu nie ma dysonansu pomiędzy tym co w nas dobre a tym co podsuwa nam pokusa? Oczywiście że tak. Bo skąd tyle smutku, niepokoju, skąd załamania, kryzysy, upadki moralne? Właśnie stąd. Niepokój rodzi się w nas z powodu natury zranionej przez grzech. Dlatego tradycja duchowa Kościoła mówi o konieczności oczyszczenia, oświecenia i zjednoczenia z Bogiem. Oczyszczenie polega na zlokalizowania wroga w obrębie murów. Zidentyfikowanie szpiegów, którzy wtargnęli do nas w owczej skórze, a serce mają napastliwe, ziejące nienawiścią do Ukrzyżowanego. Oczyszczenie, mówiąc w wielkim skrócie, polega na usunięciu z naszego wnętrza śmiercionośnego jadu jakim jest grzech i usunięcie skótków grzechu, a więc wad. Oświecenie to rozpalenie w nas wiary tak, abyśmy słyszeli głos Boga, który będzie coraz bardziej słyszalny i wyczuwalny. Zjednoczenie, to komunia z Jezusem w Jego i mojej śmierci, w Jego i moim zmartwychwstaniu. Trzeba tu od razu powiedzieć, że te trzy elementy (oczyszczenie, oświecenie i zjednoczenie) przeplatają się harmonijnie. Nie ma tak, że raz doświadczę oczyszczenia i już dalej tylko oświecenie, a następnie zjednoczenie. Nie raz możemy się przekonać, że po pięknym czasie np. Wielkiego Postu przychodzą święta, a podczas tych świat lub zaraz po nich wracamy do wymiocin swojej duszy – czyli do tych samych grzechów? (Kto bardziej jest zainteresowany kwestią trzech dróg życia wewnętrznego zachęcam do głębszego studium tego zagadnienia.)

Człowiek niezdecydowany, czyli letni, miota się i męczy sam ze sobą. Chce być wierzącym w Boga, ale chce też korzystać z przyjemności grzechu. I dotąd jak będzie trwał w takim zawieszeniu, ciągle będzie przypominał zrujnowane miasto, zniszczone wojenną pożogą. Trzeba się opowiedzieć, po czyjej stronie jestem.