Głód miłości

Głód miłości. Każdy jej potrzebuje by żyć, choć każdy inaczej ją nazywa i gdzie indziej upatruje. Karmimy się wieloma rzeczami, może nawet już nie szukając miłości ale choćby jej okruszyn. Może już nam nie zależy by żyć pełnią serca, lecz tylko przeżyć dzień i zasnąć. No Bo tak, Bóg jest TAJEMNICĄ, a my potrzebujemy czegoś oczywistego. On jest NIEUCHWYTNY, a my potrzebujemy czegoś, czego się chwycimy. On jest DUCHEM, a my potrzebujemy czegoś na wskroś materialnego, „rzeczywistego”, czego będziemy mogli dotknąć i przytulić się.

I gdyby nie wiara, to faktycznie, Bóg jest fikcją. To właśnie łaska wiary otwiera rzeczywistość nieuchwytną ludzkimi rękami. Z wiarą jest jak z nałożeniem specjalnych okularów, przez które świat wokół nas i w nas ma zupełnie inną jakość. I co jest ciekawe, w dzisiejszym świecie, w którym ciągle coś złego się dzieje, wojny, konflikty, niebezpieczeństwo nuklearnych konfliktów, zanik poczucia wartości, a wzrost pseudowartości kierujących rzekomą „kulturą współczesną”, może sprawić w wielu ludziach utratę wiary w sensowność bycia uczniem Chrystusa. No bo przecież wszyscy wokoło dają sobie na luz, świetnie się bawią, to dlaczego ja mam żyć inaczej? Dlaczego mam podążać za czymś co jest tajemnicą, skoro tutaj realnie mogę świetnie się bawić?

Myślę, że chrześcijaństwo XXI wieku będzie, zresztą już tak powoli się staje - rzeczywistością ludzi dojrzałych, tych, którzy wiedzą, czego chcą, wiedzą, KOGO chcą. I może to jest jakiś znak czasu, że z jednej strony dużo ludzi przestaje mieć wrażliwość wyczuloną na Boga, półśrodki ich nie satysfakcjonują (przez półśrodki rozumiem, takie bycie pół-katolikiem, trochę wierzę trochę nie), a z drugiej strony pojawiają się ludzie, którzy potrafią uzasadnić swoją wiarę, nie tłumacząc tylko tym, że „wierzę, bo zawsze tak było”.

Dotykanie wieczności.

Nieustanną inspiracja dla mnie jest obraz „Wielka cisza”. Zawsze, kiedy sięgam po ten film, by obejrzeć choćby przez pół godziny życie kartuzów, rozpala się we mnie pragnienie dotykania i poruszania się w tej samej rzeczywistości, co „oni”. Ciągle powoli dociera do mnie, że ta rzeczywistość jest na wyciągnięcie ręki. Świat wiary ciągle jawi się jako obietnica, nowego nieba i nowej ziemi. To jest właśnie ten przedsmak, w który możemy wchodzić już tutaj. Ale potrzeba do tego wyciszenia, zamknięcia się w swojej izdebce i modlitwy do Boga, który widzi w ukryciu. I tutaj mnie zakonnikowi jest łatwiej niż np. małżonkom w rodzinie. Mnie dzieci nie płaczą, mam spokój w klasztorze, mam tę swoją izdebkę, gdzie mogę się zamknąć i modlić się w ukryciu do NIEGO. O wiele trudniej jest małżonkom o taką izdebkę.

I to jest chyba istota życia konsekrowanego, bycie z Bogiem sam na sam, w klimacie pewnego rodzaju samotności, która sama w sobie jest neutralna, a tylko ode mnie zależy czy stanie się jękiem osamotnienia, czy może stanie się przestrzenią spotkania sam na sam z Tym, który jest cały MIŁOŚCIĄ. Pod względem jakości miłowania i przeżywania miłości, stan zakonny góruje nad małżeńskim. Tutaj chcę by te słowa były wsparciem dla wszystkich osób konsekrowanych i celibatariuszy, którzy czasem sądzą, że są samotni, że lepiej jest kogoś sobie znaleźć, by móc cieszyć się miłością w doczesnym życiu. Tak naprawdę mamy skarb, z którego albo za rzadko albo w ogóle nie korzystamy. Mamy piec, który rozpala do czerwoności, mamy serce Boga, które nasyca w pełni. Jeśli jednak czegoś nam w tym wszystkim brakuje, to jest to oznaka naszego lenistwa, właśnie braku wiary w istnienie miłości, w której możemy mieć swoje spełnienie.

Wiem też, że sam wiele razy "nawaliłem", "dałem plamę", ale widzę też, że obietnica "nowego nieba i nowej ziemi" ciągle stoi przede mną otworem i woła. Pan ze mnie nie rezygnuje nawet gdy ja oddalam się od Niego. Nie chodzi tu o tłumaczenie lub bagatelizowanie swojej winy, chodzi raczej o nadzieję, która ciągle wzywa do wzrostu, do głębszego życia wewnątrz Trójcy Świętej.

Czas na spotkanie sam na sam. Izdebka. Postawa. Powierzenie siebie. Przyjmowanie, napełnianie się Nim.