Wielki Post - czas schodzenia w głąb siebie

Nie oznacza to bynajmniej, że poza Wielkim Postem nie trzeba schodzić wgłąb siebie. Chodzi o to, że Kościół Święta nasza Matka, w swojej mądrości daje nam pewien rytm rozwoju, rytm, który wprowadza nas w pewną dynamikę życia chrześcijańskiego. Jeśli słyszymy, że jest to czas stawiania akcentu na modlitwę post i jałmużnę, to chodzi tutaj o zaakcentowanie jakości tych rzeczywistości w nas. Wielki Post ma stać się czasem refleksji nad jakością tych trzech spraw w naszym życiu, jak też wchodzenia w praktykę. Jeżeli pozostaniemy w obszarze refleksji, a nie podejmiemy praktyki, wówczas przypominać będziemy faryzeuszy, którzy pouczają, mędrkują, a sami palcem nie ruszają osobistego nawrócenia. Wtedy pozostaniemy filozofami, którzy, może i wiele wiedzą i mądrze mówią czy piszą, ale tych kwestii nie wdrażają w swoją codzienność.

Modlitwa

Nigdy jej nie jest za dużo, jeśli faktycznie jest relacją, a nie tylko chwilą recytacji pięknych formuł. Kiedy krytykuję modlitwę jako „klepanie pacierzy” to wcale nie nie jestem przeciwnikiem tradycyjnego pacierza, różańca czy koronki do Bożego Miłosierdzia. Sam się nimi często karmię. Jestem natomiast zwolennikiem jakości na modlitwie, a więc żeby ten mój różaniec, koronka, faktycznie stawały się relacją, a nie monologiem. Jestem za mówieniem do Pana ale też jestem za słuchaniem tego, co On ma do powiedzenia. Wiadomo, na modlitwie jest czas, by się wygadać Panu, wylać przed Nim swoje serce. Jest to bardzo ważne, i to nasze serce trzeba wylewać przed Panem. To nasze serce znajduje się w różnym stanie, czy to radości aż po egzaltację, czy to w codzienności, gdy jest się zmęczonym i żadne wyższe uczucia nie rodzą się jak też w momentach kryzysowych, dołach, upadkach, niepowodzeniach, błędach, życiowych porażkach itp. Jednym słowem trzeba wylewać przed Panem to wszystko, co w nas siedzi, nie po to, żeby Pan się o tym dowiedział, ale bardziej po to, byśmy sami schodzili do swojego serca i mieli świadomość tego, co się z nami i w nas obecnie dzieje. Formuły modlitewne są piękne i ważne. Świętość tych słów jest balsamem na nasze skołatane, poranione serce. Różaniec czy koronka są niesamowitym balsamem, który gładzi popękaną skorupę naszych serc. Jednak, żeby nie zamknąć się w kręgu własnego „ja” potrzeba obiektywizacji tego, co się w nas dzieje, stąd właśnie na pomoc przychodzi nam Słowo Boże, które zawsze trafnie dotyka tego, co w nas siedzi. Słowo jest odpowiedzią na najgłębsze nasze pytania, dylematy. Polecam starą, sprawdzoną i nieustannie aktualną praktykę LECTIO DIVINA. Można o tym sobie poczytać, jest wiele różnych pozycji na ten temat. Jest to metoda oparta na wielowiekowych doświadczeniach. Przebiega ona przez poszczególne etapy począwszy od modlitwy przed czytaniem aż po kontemplację i wynikające z niej działanie.

Post

Ta rzeczywistość jest chyba najbardziej zaniedbana w naszym życiu, może dlatego, że dotyka ludzkich pożądliwości. Jest ona również spychana na margines, może poniekąd celowo, gdyż w rzeczy samej najbardziej obezwładnia naszego przeciwnika kusiciela. Stąd też jemu zależy, byśmy tę rzeczywistość pomijali w naszych staraniach. Znamy ten fragment, gdy Apostołowie z pewnego człowieka nie potrafili wyrzucić złego ducha. Pan Jezus mówi, że ten rodzaj złych duchów można wyrzucić jedynie modlitwą i postem. I jeśli mówię post, to nie chodzi mi tylko o nie jedzenie mięsa czy słodyczy. Chodzi tu o post o chlebie i wodzie. Chodzi o coś, co faktycznie jest trudne, fizycznie osłabia, ale jakże wzmacnia ducha. I tutaj gdy to czytasz, zapytaj siebie, ile razy przeżyłeś, przeżyłaś post o chlebie i wodzie? Ile było trudnych momentów w twoim życiu, jakiś zawirowań, i ile razy z tego wychodziłeś modlitwą i postem. A może ciągle wyją w tobie demony, bo nie chcesz zadać im gwałtu właśnie modlitwą i radykalnym postem? Jakże wiele jest skarbów Kościoła, które ciągle stoją u drzwi naszego serca nierozpakowane.

Jałmużna

Ofiarowanie bez oczekiwania na zwrot. Ofiarowanie swojego czasu moim bliskim, potrzebującym. Danie pieniędzy, dóbr materialnych tym, którzy są w potrzebie. Ofiarowanie swojego talentu na rzecz wzrostu życia Kościoła. Jest wiele form jałmużny, jednak najczęściej i chyba słusznie podkreśla się tutaj jałmużnę pieniężną. Ciągle mówimy że mamy za mało i ciągle żyjemy brakiem. Daj nawet z tego, co masz mało, a zobaczysz, jak wiele jednak masz. Zobaczysz też, jak zwraca się dwukrotnie dar ofiarowany.

Nie chcę tutaj robić jakiś sumiennych rozpraw na ten temat. Można sobie poczytać o tym w różnego typu słownikach, encyklopediach. Chcę tylko uwrażliwić siebie i was na to co jest naszym skarbem, a co znajduje się w sercu Kościoła.