Duchowe landrynki

Temat, który teraz poruszę jest trudny dla mnie do sprecyzowania, dlatego zapewne jeszcze nie raz do niego wrócę, bo nazwać pewne rzeczy jest trudno, a ujęcie tajemnicy systematyką pojęć jest próbą zamknięcia wiatru w butelce.

Wyobraźmy sobie taką sytuację. Człowiek wchodzi na drogę nawrócenia i odczuwa impuls zbliżenia się do Boga, np. był na pielgrzymce, dniach młodych, wrócił z rekolekcji, zachwycił się jakąś wspólnotą, jest świeżo po rozmowie z kimś, kto zachwycił Go Bogiem. No i taki człowiek rozpoczyna wchodzenie w Ewangelię, wchodzi w radykalizm Ewangeliczny, dlaczego? Bo chce zacząć odczuwać Bożą miłość, chce wyzwolić się z balastu grzechów, które smucą, trapią, rodzą depresyjność. Taki człowiek, który pragnie wchodzić w przestrzeń Ducha, po pewnych chwilowych uniesieniach i egzaltacjach, w pewnym momencie zaczyna odczuwać ich brak, tak jakby Bóg już nie rozdawał landrynków na modlitwie. A szkoda, bo fajnie było, tylko chyba niestety już się dla mnie skończyło. No i co? Co teraz? Wygląda na to, że nie pozostaje nic innego jak wrócić do Egiptu, gdzie cebuli i czosnku było pod dostatkiem. Oczywiście taki człowiek słyszy zachętę, by nie rezygnować, by się nie poddawać, jednak niestety mocno zniechęca ów brak duchowych landrynków. Dlatego powracają stare głody rozkoszy grzechowych, swoistej „wolności”, jaką miało się zawsze żyjąc swobodnie w przestrzeni zmysłowej. A duchowość, życie w łasce zaczyna wiązać się z wchodzeniem w rzeczy, których jeszcze się nie smakuje, które jeszcze wiążą się z trudem a nie wytchnieniem.

To jest właśnie to Franciszkowe przechodzenie ze słodyczy grzechowej w gorycz łaski, która dopiero po pewnym czasie staje się słodyczą, a poprzednia słodycz grzechowa w zestawieniu z tą płynącą z łaski okazuje się wstrętna i obrzydliwa. I to jest proces, który trwa. Dlaczego? Bo lubię powracać do moich grzechów. Bo one ciągle są dla mnie słodyczą i jeszcze za mało rozsmakowałem się w słodkościach niebiańskich. Mogę być po wielu rekolekcjach, kursach ewangelizacyjnych, skrutyniach, mądrych głębokich książkach, a serce może ciągle pragnąć słodkości grzechowych. Dlatego mamy do czynienia z nawrotami do grzechów, bo łaska Ducha Świętego nie przeniknęła jeszcze głęboko człowieka. Być może sferę poznawczą i uczuciową tak, ale jeszcze nie ducha ludzkiego. Dlatego właśnie Bóg ryzykuje noc ciemną, noc zmysłów, kiedy to człowiek nie czuje nic, wszystko budzi w nim niechęć, nawet pociąg do grzechu nie ma żadnego kolorytu. Po to właśnie dokonuje się to oczyszczenie uczuć, zmysłów, pragnień itp., by stać się pustym naczyniem, ogołoconym z wszystkiego, co moje, bym mógł otworzyć się na wszystko, co Jego. Kiedy w ten sposób popatrzymy na ciemności egipskie naszej duszy wówczas zobaczymy, że to moje oczyszczenie jest mi bardzo potrzebne. Ja bardzo potrzebuje tej duchowej puryfikacji, by móc otworzysz wszystkie swoje receptory na Ducha Świętego wraz z Jego uświęcającym działaniem. Moc Ducha Świętego musi wydrążyć ze mnie wszelkie dotychczasowe pociechy związane ze wszystkim, co moje, a gdy tak się stanie, wówczas przychodzi nowa jakość, nowe życie, zupełna nowość, która pochodzi od Chrystusa Zmartwychwstałego.