Naród niestały

Pwt 32, 18-21


Są narodem niestałym

Każdy z nas zmaga się jakoś ze swoją niestałością. Na poziomie deklaracji wszyscy chcemy dobrze postępować, żyć i kochać. W praktyce jest już różnie, w zależności od naszego usposobienia. Ta nasza niestałość jest często powodem naszych życiowych upadków. No bo raz nam się chce tego, a raz czego innego. Raz nam się chce łaski, a raz grzechu. Ta niestałość wynika z naszej kruchości. Po prostu my jako ludzie nosimy w sobie jakąś chwiejność, a może bardziej sprzeczność postaw wobec deklarowanych wartości. Słabymi jesteśmy naśladowcami Chrystusa. Ta nasza kruchość ludzka woła ciągle o Bóstwo. Tylko On jest stały w Swojej miłości. Tylko bliskość z Nim jest w stanie nas scalić. Tylko Jego łaska jest w stanie nadać naszej naturze względną stałość. Stałość na tyle, by nie robić głupstw. Stworzenie bez Stwórcy zanika. Moja niestałość bez Żywego Boga (we mnie) mnie pogrąży.