Czy coś trzeba ze sobą robić, czy nie?

Jako prezbiter chcę, żeby ludzie się zmieniali, chcę także sam wzrastać w świętości, zmieniać swoje złe przyzwyczajenia. Rzuca się (czasem płomiennie) ziarno Słowa na glebę ludzkich serc. I co? I nic! Bardzo często nic, może czasem uda się poruszyć słuchaczy i zrobić na nich wrażenie. Powrót do domu i znowu to samo. Dlaczego? Czy może kazanie było słabe? Źle powiedziane? Za mało przytoczonych argumentów? może nie koniecznie tu być problem. Owszem wina może leżeć w sposobie siania jak i w tym, co tak na prawdę się sieje, czy aby zdrowe ziarno Słowa Pana? Czy może to, co w siewniku się znajduje, nie jest ziarnem, lecz plewami własnego egoizmu i pychy? Dlaczego ludzie przychodzą do kościoła, wychodzą i jakby nigdy nic? Dlaczego ja przychodzę do kościoła, wychodzę i nic? Może, dlatego, że pasuje ten dotychczasowy stan ziemi własnego serca, to duchowe klepisko, zbite i rozjeżdżone przez pokusy, nienadające się do zasiewu. Bo żeby cokolwiek mogło wyrosnąć, trzeba ziemię serca zorać, spulchnić, oczyścić z zielska grzechów, dopiero można przyjąć ziarno, a to jeszcze nie koniec. Dalej trzeba dbać o to, co się zasiało, doglądać, często karmić się Ciałem Pana, by w duszy na nowo nie wybujały ciernie. Każdy z nas wybiera, jaką ziemią chcę być na tym świecie. Zależy mi czy nie? Chcę piękna, szukam Go, gdy się pozwala znaleźć? Czy tylko narzekam, jak mi ciężko i uciekam w marzenia o lepszym, wyidealizowanym świecie. Wchodzę w całą tę realną rzeczywistość jak On, który miał wszystko, a wszedł w nasze człowiecze błotko i pokazał, że nie ma takiego klepiska, którego nie można by przemienić w piękny, uroczy ogród.