2 drogi

Liberalizacja Kościoła

Polega na tym, że obniżamy poprzeczkę. Rezygnujemy z głoszenia niewygodnych treści Objawienia takich jak: grzech, sąd, wieczność (niebo albo piekło), nawrócenie, relacja z Jezusem, konieczność spowiedzi usznej. Liberalna teologia tego nie lubi. Dlaczego, bo może to ludzi zniechęcić do Kościoła, bo mogą poczuć się nie godni Kościoła i w konsekwencji mogą oddalić się.
A więc chodzi o takie ukazanie Kościoła jako takiej wspólnoty, gdzie nie musisz od siebie wymagać. Kościół też od ciebie niczego nie wymaga. Swoiste „róbta co chceta”. I co z tego wynika? Czy dzięki takiemu podejściu więcej jest ludzi w Kościele? Czy ludzie są bardziej zaangażowani w życie Kościoła. Czy ludziom żyje się dzięki temu lepiej? Jeśli odnowa Kościoła miała by polegać na obniżaniu poprzeczki, to Kościół tutaj w Belgii miałby się świetnie, a tak niestety nie jest. Ludzie w jakiś sposób wierni Kościołowi, to ludzie starsi, wychowani jak to mówimy na tradycyjnej nauce. Młodych wcale nie przybywa, mimo tego, że Kościół staje na nogach, by być jak najbardziej atrakcyjny i przystępny nowoczesnemu człowiekowi. Kościół jest wtedy postrzegany jako fajny, lecz niestety przypomina wino rozwodnione, pozbawione smaku.

Egzystowanie na powierzchni czy schodzenie w głąb?

Jeśli kapłani nie głoszą Ewangelii we całej jej doniosłości, jeśli rezygnują z głoszenia trudnych, czasem niewygodnych rzeczy, wówczas pozostawia się człowieka w nieświadomości, co do szkodliwości zła i „prze-ogromu” Bożej łaski. Bo przecież, jeśli nie widzę swojej grzesznej sytuacji, to jakże zawołam o Boże zmiłowanie? Pan Jezus widząc brak efektów Piotra, mówi do niego: „Wypłyń na głębię”. Wypłyń na głębie, a znajdziesz to, czego szukasz. Chodzi tu o schodzenie w głąb nie tylko siebie samego, ale też w głębie Kościoła, w głębię sakramentów, w głębię Słowa Bożego. To schodzenie w głębie tajemnicy Kościoła, powoduje z czasem odkrycie, że gdzieś w największej otchłani naszych grzechów, słabości, niemocy, niespełnionych pragnień, możemy odkryć niesamowitą miłość jaką Bóg ma ku nam grzesznikom. Jeśli poruszam się tylko po powierzchni swojej wiary, po tym co łatwe i lekkie, wówczas nie daję sobie szansy na zrozumienie historii swojego życia, i pozbawiam się wybawienia. Stąd egzystowanie na powierzchni, zakłada życie łatwe, ale w szerszej perspektywie pozbawione wzrostu. Kiedy schodzę w głąb siebie samego i nie uciekam od swoich problemów, wówczas widzę swoje zranienia, kompleksy, straty, niepowodzenia i widzę jasno, że żyję w ciemności i potrzebuję Bożego światła. Jeśli schodzę w głąb sakramentów, wówczas otwiera się przede mną tajemnica Trójcy Świętej, nigdy nie zgłębiona, lecz pociągająca swoją słodyczą, swoim pokojem i swoją harmonią. Tego każdemu z nas potrzeba, doświadczenia, że jesteśmy chciani, akceptowani z naszą historią życia, tolerowani pomimo naszych upadków i nieustannie zapraszani do relacji z Nim, Bogiem, który jest Miłością, który jest Miłosierdziem, który jest Stwórcą i Wybawicielem grzesznego człowieka. I właśnie ta Tajemnica Boga, zakryta przed dziećmi tego świata, których pokarmem jest bylejakość, pozostaje uśpioną na głębokościach, nieodkrytą. A człowiek, oderwany od misterium Boga, żyje w poczuciu bezsensu, przypadkowości, wiecznej frustracji i niespełnienia.

Nakładanie kajdan Duchowi Świętemu zawsze kończyło się katastrofą. Kościół musi dzisiaj w pełni Mocy Ducha Świętego, w przebudzeniu charyzmatów głosić potężną moc Boga. Schodzenie w głąb, pozwala dotrzeć do źródła szczęścia, którym jest Bóg. Sobie i wam wszystkim, którzy to czytacie, życzę odkrycia, kim jest dla nas Bóg, w swojej łaskawości.